Emocje wyrażone na papierze

W miarę rozwoju dziecka powstają coraz bogatsze rysunki, które coraz bardziej przypominają nam otaczającą nas rzeczywistość. Dla młodego człowieka rysunek staje się formą wyrażania własnych emocji, których nie może jeszcze sformułować własnymi słowami. Uzewnętrznianie się w ten sposób, pozwala nam dorosłym na dokonanie odpowiedniej interpretacji tego, co znajduje się na kartce. Pamiętajmy, że 5-letnie dziecko potrafi już narysować człowieka, a 6-letnie – nawet ludzką postać w ruchu.
Zatem zwróćmy uwagę, co nasze dziecko maluje na kartce!

W przypadku rysowania członków rodziny, można odczytać, kto w danej rodzinie jest najważniejszy – kto jest jej „głową”. Ta postać, którą dziecko narysowało jako pierwszą, znajdującą się w centrum kartki, dodatkowo posiadającą wszelkie detale wyglądu – jest najważniejszą w danej rodzinie. W przypadku, gdy głową rodziny jest mama – pierwszą malowaną osobą będzie właśnie ona.
W ilustracjach dziecka, ważną rolę odgrywają również kolory. Jeżeli, rysunek bogaty jest w pełną gamę kolorów, dziecko używa prawie wszystkich kredek, to w jego wnętrzu panuje spokój, harmonia, pogoda ducha. Natomiast, jeżeli w rysunku przeważa jedna barwa kolorystyczna, często ciemna – dziecko jest zagubione, poszukuje oparcia w kimś bliskim, a w jego przeżyciach dominuje lęk.
Podobne interpretacje wynikają również z wielkości postaci rysowanych, ich usytuowania na kartce, kompletności wszystkich części ciała, przykładowo pozbawienie rąk, dłoni – świadczy o zaburzeniach w racjonalnych kontaktach z ludźmi.

Rysunek powstający z rąk dziecka może wiele powiedzieć o emocjach, które przeżywa. Oczywiście, nie zawsze tak się zdarza – często rysowane elementy mogą być przypadkowymi, ale warto to sprawdzić. Tym bardziej, że nawet psychologowie dziecięcy, traktują obrazek rysowany przez dziecko jako formę wyrażania siebie, a nawet jako formę rozpoznania usposobienia dziecka. Rysunek powstający z rozmachem, gdzie przeważają długie linie, które są rysowane z pewnym naciskiem – świadczy o energii dziecka, pewności siebie, odwadze. Dziecko nieśmiałe – tworzy rysunek, w którym linie są cienkie, delikatne, posunięcia kredką niepewne, a na kartce wielokrotnie jest dużo pustego miejsca. Natomiast, dziecko nadpobudliwe maluje rysunek zamaszystymi, chaotycznymi ruchami.

Prac własnych dzieci nigdy nie wolno ganić, ukierunkowywać pod względem tego co ma rysować i jak. Każdy rysunek dziecka jest formą wyrażenia siebie – jeżeli na jego podstawie chcemy ocenić, co je gnębi, jak postrzega rodzinę – dajmy mu samemu rysować, a nasza, rodzica rola, niech posłuży jedynie jako forma pochwały.

Z rysunków można odczytać wiele, jednak dla nas, rodziców, najważniejszym zadaniem powinna być codzienna obserwacja dziecka, zauważanie jego postępów nie tylko manualnych, ale przede wszystkim rozwojowych – rozmowa z dzieckiem. Postarajmy się, aby ilość dziennego czasu poświęconego dziecku była jak największa, nauczmy dziecko rozmawiać, wyrażać własne emocje za pomocą słów. Wówczas, rysunki staną się wielobarwne, a dziecko odzyska swój wewnętrzny spokój, harmonię i nie będzie potrzeby interpretowania żadnych ilustracji.

Komentarze

Dodaj komentarz