Jak rozmawiać z dzieckiem, gdy nie chce iść do przedszkola?
Jeżeli mamy dziecko w wieku przedszkolnym, na pewno niejeden raz rodzic spotkał się z buntem i niechęcią pójścia do przedszkola. Nic groźnego, jeżeli tego rodzaju incydenty zdarzają się sporadycznie. Jednak jeżeli, jest to notoryczna sytuacja, a malec zadeklarował, że już w ogóle nie będzie chodził do przedszkola – sprawa jest dosyć poważna.
Młody człowiek, poznaje dopiero świat i prawa, którymi się rządzi. Rola nas, rodziców, to pomóc swoim dzieciom zrozumieć o co w tym wszystkim chodzi..
Bunt dwu-, trzy-, czterolatka to coś normalnego, co jest wpisane praktycznie w życiorys każdego malca. Rola rodzica w przypadku niechęci chodzenia do przedszkola powinna się zacząć od szczerej rozmowy z dzieckiem, poznania jego wersji zdarzeń. Dzieci z reguły są otwarte i łatwiej, niż dorosłym wychodzi mówienie o pewnych, przykrych zdarzeniach, o własnych uczuciach, odczuciach. Jednym, czego na pewno nie powinien rodzic robić, to bagatelizować całej sprawy, spychać jej na boczny tor, a malca zmuszać do chodzenia do przedszkola na siłę. Być może jedna rozmowa wystarczy, być może za buntem kryje się niewielki, łatwy do rozwiązania problem i wytłumaczenie dziecku pewnych spraw pomoże i przyniesie od razu „ulgę”. Bagatelizując problemy dziecka, nawet te związane z niechęcią pójścia do przedszkola, pokazujemy dziecku, że nie jest dla nas ważne, że inne sprawy wychodzą przed szereg jego – dla nas może niewielkich, ale dla dziecka na pewno priorytetowych.
Dziecko w wieku przedszkolnym oczekuje akceptacji w grupie, ważnym są dla niego relacje z rówieśnikami. To dlaczego, wyraża niechęć chodzenia do przedszkola, może mieć właśnie podłoże w relacja z kolegami. Rodzice już pomału przestają być dla nich jedynym przykładem do naśladowania. Dzieci, wielokrotnie naśladują swoich idoli, a przynależność do grupy, grupki kolegów podyktowana jest bardzo często posiadaniem jakiejś rzeczy – dziecko jeżeli nie ma takowej, jest wykluczane z grupy i w rezultacie nikt nie chce się z nim kolegować.
Jeżeli, pomimo pierwszego podejścia i próby rozmowy z dzieckiem, nie uzyskaliśmy żadnych informacji, to nie drążmy tematu – wykazaliśmy zainteresowanie problemem dziecka, często ono samo w późniejszym czasie powie w czym problem. Warto również porozmawiać z przedszkolanką, która na co dzień obserwuje dzieci i widzi, jak zachowują się one wobec Twojego malca. Jeżeli, dzieci przynoszą własne zabawki do przedszkola, to może warto porozmawiać z innymi rodzicami i wychowawcą o zakazie przynoszenia zabawek z domu.
Oprócz zabawek przynoszonych z domu, bogatszych lub biedniejszych, dziecko może po prostu czuć się wyobcowane w środowisku, pomiędzy innymi przedszkolakami. W takim przypadku, warto wcześniej podejść z własnym dzieckiem do takiego przedszkola, czy to w wakacje poprzedzające, czy też może jeszcze wcześniej, dać mu miło spędzić czas, pobawić się zabawkami. Czasem pomocnym w takich sytuacjach jest opowieść o własnym dzieciństwie i strachu przed przedszkolem – przedstawienie rozwiązania, jak my sobie ze strachem poradziliśmy. Dzieci lubią również naśladować postaci z bajek – warto czytać im bajki, w których bohaterowie radzą sobie ze strachem. Wszystko to po to, aby dziecko nauczyło znajdować rozwiązania i zobaczyło, że ze „strachem” można walczyć i go pokonać.
Jeżeli dziecko panicznie boi się rozłąki z mamą, dodatkowo wie, ze w przedszkolu nie spotka go nic fajnego, często przedstawia dzień spędzony w nim jako katorgę, wszystko przedstawia w czarnych barwach: zupa niedobra, zabawa głupia, itd. My rodzice musimy realnie ocenić sytuację i nie wierzyć we wszystko co powie dziecko – ono po prostu chce nas przekonać, że chodzenie do przedszkola jest niedobre i nic w jego życie „nie wniesie”. Umysł przedszkolaka, przyzwyczajając się do swoich negatywnych myśli zaczyna w nie wierzyć i wstręt do przedszkola rośnie. My, rodzice musimy skierować myśli dziecka na inne tory: przykładowo, na fajnego kolegę z sąsiedztwa, z którym nasze dziecko się lubi i często bawi nawet poza czasem spędzonym w przedszkolu… Musimy dać szansę naszemu dziecku, aby w końcu to przedszkole polubiło. Warto po przyjściu z przedszkola, zanim dziecko zacznie narzekać, zająć jego umysł pytaniami, które wiemy, że będą miały „pozytywne” odpowiedzi. Można zapytać w co bawił się z ulubionym kolegą, w którym dniu tygodnia jest jego ulubiona potrawa na obiad, itp.
Dziecko przychodząc z przedszkola może również nie mówić nic, a na nasze zapytanie: „Jak było w przedszkolu”, odpowiada półsłówkami, albo krótkim stwierdzeniem: „dobzie”. Taka postawa dotyczy często dzieci nieśmiałych, zamkniętych w sobie, które rzeczywiście mają jakiś problem. My, rodzice musimy znaleźć rozwiązanie, aby dotrzeć do naszych pociech. Rozmowę skierować na „właściwe tory”. Wielokrotnie dzieci przyjmują taką postawę, bo nie umieją nazwać tego co czują… Warto im pomóc, przykładowo zadając pytania: ”Z jakim obrazkiem kojarzy Ci się dzisiejszy dzień w przedszkolu”, „Narysuj może co dzisiaj robiłeś z kolegami w przedszkolu”. Proste stwierdzenia i zdania, powinny pomóc dotrzeć do dziecka i „rozwiązać jego języczek”.
Pamiętajmy, że warto poświęcić swój czas na rozmowę z dzieckiem o przyczynach niechęci chodzenia do przedszkola. Nie ważne jak będziemy z własnymi dziećmi rozmawiać, ważne, aby go słuchać, gdyż dziecko zaufanej osobie jest w stanie powiedzieć naprawdę wszystko. Nie zostawiajmy naszych dzieci samych ze swoimi problemami. Po wysłuchaniu, warto interweniować, pokazać młodemu człowiekowi, że jest dla nas ważny, a jego problemy nie są nam obojętne – zawalczmy o niego. Często dla nas błahy powód, w oczach dziecka może urosnąć do ogromnych rozmiarów i powodować u niego niepotrzebne zdenerwowanie i frustrację.
Rozmowa z własnym dzieckiem, obserwowanie jego zachowań na pewno przyniesie więcej korzyści i rozwiąże sytuację, niż nakazywanie i karcenie.
Nowe zasady dotyczące cookies
Komentarze
Dodaj komentarz