W jaki sposób rodzic powinien chwalić dziecko, aby nie wyrosło na egoistę
Pojawiające się na świecie dziecko to dla rodziców, którzy na nie czekają, sama radość. Niejednokrotnie cały świat i życie rodzinne staje na głowie, a wszelkie priorytety tracą wartość przy nowej istotce. Jednak narodziny dziecka nie wiążą się z samymi pozytywnymi emocjami. Wraz z przyjściem na świat maleństwa rodzice stają się odpowiedzialni za jego wychowanie. I tutaj właśnie blednie twarz niejednego rodzica, szczególnie, gdy dziecko jest pierwszym maleństwem w rodzinie. Każdy bowiem krok i wszystkie zachowania będą dla świeżo upieczonych rodziców nowością. Tak, jak dziecko będzie uczyło się wszystkich czynności od początku, tak i jego rodzice będą uczyć się, jak mądrze wychować swoją pociechę. Słowo „mądrze” będzie miało szczególny charakter i dotyczyć będzie różnych dziedzin życia. Nowa istotka musi nabyć takich cech charakteru i zostać wychowana w taki sposób, aby nie tylko umieć radzić sobie wśród innych ludzi, ale przede wszystkim, aby umieć z tymi ludźmi współpracować. Powinna zatem wiedzieć, co czynić, aby nie zostać postrzeganym, jako egoista.
To rodzice w sposób bezpośredni kształtują postawę małego człowieka już od najmłodszych jego lat. Wykonywanie codziennych, rutynowych czynności jest przez dziecko obserwowane ze szczególną uwagą i ciekawością. Dla dorosłego są to po prostu nudne, konieczne do zrobienia zadania, jednak dziecko postrzega świat z innej perspektywy. Dla maluszka wszystkie czynności są nowe i interesujące. I już podczas tych niby-rutynowych zadań można w dziecku krzewić prawidłowe, nieegoistyczne postawy. Ot, choćby pokazywanie, że należy się dzielić z bliskimi wszystkim. Podczas codziennego życia jest mnóstwo okazji na dzielenie się, czy to jedzeniem, czy przedmiotami użytkowymi. To jest pierwszy krok do wychowania dobrego człowieka. Dziecko nie uczy się z niczego tak szybko, jak podczas obserwacji bliskich sobie osób i ich zachowań.
Przypatrując się uważnie zachowaniu maleństwa można zauważyć, że powtarza ono zachowania zaobserwowane u dorosłych. Jeśli stwierdzimy, że są one poprawne, chwalmy dziecko. Pochwały skutkują o wiele lepiej w nauce życia, niż nagany i krzyki. Jeśli natomiast zauważymy zachowania niezgodne z tym, jaką postawę chcemy zakorzenić w dziecku, nie unośmy się od razu. To może przynieść skutek odwrotny od zamierzonego. Dziecko niekiedy tylko wypróbowuje różne reakcje, aby w ostateczności wybrać tą prawidłową. Poczekajmy zatem na koniec i pochwalmy pociechę za dokonanie prawidłowego wyboru. To będzie o wiele skuteczniejsze pod względem wychowawczym, niż nagany.
Postawa nieegoistyczna kształtuje się w małym człowieczku już na samym początku jego drogi. Można nakierowywać na nią nie tylko przez wskazywanie codziennych, prawidłowych zachowań, ale też podczas zabaw dziecka z rówieśnikami. Wtedy szczególnie widać, które dzieci mają tendencję do bycia egoistami, a które nie. „Zostaw, to są moje zabawki!”, to niezwykle częste stwierdzenie małego człowieka. Na początku rozwoju dziecko ma prawo zachowywać się w ten sposób. Niemowlęta i dzieci do trzeciego, a nieraz i czwartego roku życia wolą bawić się same. Dla tak małych dzieci zabawa w pojedynkę lub ewentualnie z kimś bliskim z dorosłych jest najciekawsza. Dlatego stwierdzenia w stylu „to moje”, „nie oddam”, „nie bierz moich rzeczy” są w tym czasie zachowaniami normalnymi. Dopiero idąc do przedszkola dziecko uczy się dzielenia zabawkami z rówieśnikami. Panie w przedszkolu mogą także kształtować postawy nieegoistyczne w maluchach chwaląc za zachowania prawidłowe i wskazując, które z zachowań takimi właśnie są.
W każdym opisanym wyżej przypadku jest mowa o chwaleniu dziecka. Jest to metoda wychowawcza, która ma zarówno zwolenników, jak i zagorzałych przeciwników. Pierwsi z nich są zdania, iż pochwały w stosunku do dziecka są wielokrotnie silniej motywujące, niż nagany i kary za złe zachowanie. Twierdzą oni, że dzięki chwaleniu zachowań prawidłowych można zbudować silny charakter dziecka. Wyrasta ono wtedy na pewnego siebie, świadomego swojej wartości i ambitnego człowieka. Jest to tak zwany „zdrowy egoizm”, który we współczesnym świecie staje się niezwykle przydatny. Nie pozwala on na poniżanie innych i pogardzanie drugim człowiekiem, a jednocześnie umacnia świadomość własnej wartości w człowieku. Natomiast przeciwnicy chwalenia zachowań dziecka tłumaczą swoje zdanie tym, iż nadmierne wychwalanie prowadzić może do wzbudzenia w dziecku cech nadmiernie narcystycznych i odnieść może skutek odwrotny od zamierzonego. Dziecko takie przyjmuje postawę roszczeniową, nie daje nic z siebie, a swoich rówieśników traktuje z góry i nierzadko z pogardą. Cechy te ulegają nasileniu wraz z wiekiem.
Postawę dorosłego człowieka kształtuje się już w dzieciństwie i jak widać z przytoczonych tu sytuacji, ważne jest znalezienie „złotego środka”. Egoiści może i mają w życiu łatwiej, gdyż starają się za wszelką cenę być zadowoleni, jednak pozostają samotni. Wszyscy czują się przy nich odepchnięci i bezwartościowi. Będąc odpowiedzialnym za dziecko należy wyważyć zarówno chwalenie, jak i konstruktywną krytykę. W przeciwnym razie na świat wyjdzie egoista, który pozostanie samotny wśród tłumu.
Nowe zasady dotyczące cookies
Komentarze
Dodaj komentarz